Wyboczenie Uderzeniowe Elementów Konstrukcyjnych

Rozważa się stateczność typowych elementów konstrukcyjnych (pręta, powłoki walcowej i pasma płytowego) przy uderzeniowym ściskaniu podłużnym. Analiza krzywych dyspersyjnych, wykreślonych dla sprzężonej fali podłużno-giętnej przy różnych ciśnieniach osiowych, ujawnia istnienie takiej długości L* fali, przy której prędkość fazowa maleje do zera, a prędkość grupowa rośnie nieograniczenie. Jest to sytuacja charakterystyczna dla stanu krytycznego. W strefie wzbudzenia rozwija się wówczas intensywnie fala giętna o długości L*, zwana fala wyboczeniowa; jest to najdłuższa z fal giętnych, jakie mogą się propagować w elemencie konstrukcyjnym ściskanym uderzeniowo.

W przypadku pręta oraz pasma płytowego każdej prędkości uderzenia odpowiada określona fala wyboczeniowa, która pojawi się, o ile tylko długość pręta lub szerokość pasma jest nie mniejsza od L*. Natomiast w przypadku powłoki istnieje krytyczna wartość ciśnienia osiowego (lub prędkości uderzenia), poniżej której wyboczenie jest niemożliwe.

Rozpatruje się wyłącznie osiowo-symetryczny stan przemieszczeń powłoki, który zgodnie z obserwacjami, występuje zawsze w początkowej fazie procesu wyboczenia uderzeniowego.